(Tekst De Limburger 08 mei 2025) Besturen is geen makkelijke opgave. Het lijkt soms een open deur, maar in tijden waarin financiële tegenvallers zich opstapelen en de verbazing bij inwoners toeneemt, is het goed om dat nog eens te onderstrepen. Wethouder of gemeenteraadslid zijn is een vak apart. Een vak waarin je iedere dag opnieuw zoekt naar de balans tussen vertrouwen en verantwoording. Maar ook waarin je moet kunnen incasseren. Want de beste stuurlui staan, zoals altijd, aan wal. En tegenwoordig meestal met een toetsenbord in de aanslag. Wie de reacties op social media volgt, weet dat de kritiek vaak ongezouten is. Het varieert van inhoudelijke opmerkingen tot grove beledigingen die zich moeilijk laten herhalen in een krant als deze. Daar moet je tegen kunnen. Maar eerlijk is eerlijk: soms zijn die kritieken ook gewoon terecht. Niet omdat mensen nu eenmaal graag mopperen, maar omdat ze zich serieus zorgen maken over hoe hun gemeenschap bestuurd wordt. En daar is soms alle reden toe. In mijn gemeente is het niet anders. En de voorbeelden volgen elkaar de laatste tijd in rap tempo op. Onlangs stond het zwart op wit: de verbouwing van een groot sportcomplex loopt ruim vijf miljoen euro uit de pas. En dat is niet de eerste keer. Amper een week later kwam de volgende financiële tegenvaller: een administratieve fout zorgt ervoor dat de kosten voor de verbouwing van de stadssporthal in een andere kern tonnen hoger uitvallen dan gepland. De oorzaak? Er is geen rekening gehouden met de btw. De btw! Dat is geen klein detail, maar een basisprincipe waar iedere ondernemer, burger en boekhouder in Nederland dagelijks mee te maken heeft. Als gemeenteraadslid van de desbetreffende gemeente kan ik dan ook niet anders dan erkennen: dit is pijnlijk. En eerlijk gezegd: het is onverklaarbaar. De gemeente beschikt over tal van knappe koppen, goed opgeleid, met ervaring en kennis van zaken. Dan mag je verwachten dat dit soort fouten niet worden gemaakt. En precies daar wringt het. Want deze fouten raken niet alleen de gemeentekas, ze raken ook het vertrouwen. Vertrouwen van inwoners in hun bestuurders. Vertrouwen in het systeem. En dat is broos, zeker in tijden waarin polarisatie op de loer ligt en mensen zich snel afwenden van de politiek. Als er dan weer een financieel lijk uit de kast komt, wordt uitleggen lastig. Zeker wanneer inwoners zelf ook elke euro moeten omdraaien. Tegelijkertijd wil ik iets anders benoemen: als gemeenteraad sta in een dergelijk geval met de rug tegen de muur. Er ligt een raadsbesluit. De schop is in de grond, contracten zijn gesloten er zijn verwachtingen gewekt. En nu wordt de gemeenteraad gevraagd extra geld vrij te maken voor iets dat voorkomen had kunnen worden. De keuze is geen zwart-witverhaal. Zeg je nee tegen de extra middelen, dan dreigt een bouwstop of juridische problemen. Zeg je ja, dan legitimeer je indirect een gang van zaken die niet door de beugel kan. Het is kiezen uit twee kwaden. Feit is; dit had nooit zo mogen lopen. En feit is ook dat nog niet duidelijk is wat het juiste antwoord is. Het is een dilemma dat schuurt en zowel raad als college dwingt tot scherpe reflectie. Het is zaak dat dergelijke fouten niet weggemoffeld worden onder de mat van bestuurlijke complexiteit. Dan zal er niet snel iets veranderen. Met een beetje gezond verstand en voldoende zorgvuldigheid hadden deze tegenvallers niet hoeven ontstaan. Bestuurlijke zelfreflectie is in dergelijke gevallen van groot belang. Dat zijn we aan onze inwoners verplicht. Transparantie en rekenschap vormen de ruggengraat van een gezond lokaal bestuur. Willen we het vertrouwen in de politiek herstellen, dan is dat de eerste stap.

Beugelbekkie (Mijn Gazet 05 oktober 2023)

De kunst van het toegeven (column Mijn Gazet nr.76)

Van burger naar burgerraadslid

Mona aan de leiding! (foto: gregorservais.nl)

Elk voordeel "heb" z'n nadeel (Mijn Gazet week 18-2023)

Mijn man heeft een nieuwe liefde. En waar menigeen gaat voor jong en fris, gaat manlief voor een Grande Dame uit 1966 die aan rondingen geen gebrek heeft. Deze “godin” heeft, naast het hart te hebben veroverd van mijn echtgenoot, een pontificale plek gekregen op onze binnenplaats. Mocht ik haar niet tegen willen komen, dan heb ik pech. Ze valt niet te missen wanneer je bij ons de achterdeur uitloopt richting binnenplaats. Ze neemt behoorlijk wat plek in en dat mag men weten ook. Voor u nu denkt dat ik mijn spullen mag gaan inpakken en op zoek ga naar een andere woonplek, dan kan ik u geruststellen. Van dergelijke taferelen is zeker geen sprake in huize Schenk. De dame in kwestie is namelijk een beige Citroen ID/DS 19B, ook wel Snoek of Strijkijzer genaamd. Elke vrije minuut van zijn tijd, spendeert echtgenoot aan deze klassieke auto. Ik heb de motorkap al menig keren omhoog zien gaan en de motorinhoud is ook mij inmiddels bekend. Wat ook mijn verbazing schetst; haast iedere man van boven de 40 is in de ban van deze auto. Patiënten die naar ons laboratorium komen, maken bijna altijd wel een liefkozende opmerking over de blikken godin. Zelfs onze burgemeester steekt niet onder stoelen of banken dat mijn man een geluksvogel is met deze wagen. Zo stuurde onze burgervader mij afgelopen week een bericht. Naast ons fijne Pasen te wensen, kwam de Snoek natuurlijk ook nog even langs in zijn berichtgeving. Afgelopen zondag was het eindelijk zover. We mochten voor het eerst een stukje met “haar” gaan rijden. Het zonnetje scheen, de temperatuur was boven de 15 graden (“want anders gaan we niet rijden”) en dus werd de auto geprepareerd voor familiebezoek in Puth. Daar er nog eerst een scooter moest worden gestald bij opa en oma en zoonlief vanwege zijn stage niet beschikbaar was, reed ondergetekende op zoonliefs scheurijzer vooruit. Dat de oldtimer me niet eens kon bijhouden en pas arriveerde nadat ik lang en breed was gearriveerd, bevestigde voor mij op dat moment des te meer dat de “Grande dame” niet aan mij was besteed. Totdat ik bij de terugreis naar huis voor het eerst mijn opwachting maakte in “ dat oude blik met die niet noemenswaardige kleur.” Joost mag weten wat er gebeurde, maar mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. De nostalgie, de geweldige leren stoelen en het antieke interieur. Het deed iets met me. Ik zeg het maar eerlijk; ik ben om. De Snoek heeft inmiddels ook mij weten te betoveren. En ach, dan neemt ze toch een grote plek in op onze binnenplaats? Als we ons daar druk over moeten maken, toch?

Ik kom ze geregeld tegen. Sterke vrouwen, dat zich niet zozeer uit in lichamelijke kracht als wel in vrouwen die zich niet laten breken. Waarom niet?

De vraag die we regelmatig krijgen is of politiek wel te combineren is met het moederschap en de andere dingen waar wij ons in het dagelijkse leven mee bezighouden. Of we ons gezin niet te kort doen, omdat we politiek betrokken willen zijn.