Wat is dat toch?
Hoe een rol je gedrag kan bepalen
(Mijn Gazet week 22-2022)
Ik geef het toe. Ik ben een week dier. Of een watje, zoals mijn oudste zoon me liefkozend betitelt. Zo eentje die moet sniffen bij Spoorloos. Of die de tranen in de ogen heeft staan, als de Titanic voor de 100e keer op de t.v. is gezonken. Eentje, die na eerst alles bijelkaar te hebben geschreeuwd, uiteindelijk zelf de harige 8-poter buitenzet omdat “elk leven immers telt.”
Mijn reeds eerder genoemde zoon begrijpt niet hoe het komt dat zijn moeder in haar werk een harde (eerlijke) tante kan zijn, maar thuis juist zo mak als een lammetje is die met regelmaat valt voor de grote blauwe ogen van de jongste spruit met alle gevolgen van dien.
“Ik snap het niet”, is wat zoonlief 1 regelmatig zegt als zoonlief 4 zojuist weer iets heeft weten te regelen. Hoe kan het toch, vraagt hij dan, dat jij zo anders thuis bent dan op je werk? Een fascinerende vraag om bij stil te staan.
Het zal vast met mijn rol te maken hebben. Als leidinggevende wordt van mij verwacht dat ik duidelijk ben. Dat ik naast ja, zeker ook nee kan verkopen. En heel eerlijk; dat kan ik uitstekend. Als ik van mening ben dat er goede argumenten zijn om iets te doen of juist te laten, dan zal ik dat vertellen. Onderhandelen? Kan ik als de beste. Wil je een goede deal, bijvoorbeeld met de bussen voor een schoolreisje? Vraag mij. Ik haalde vroeger met gemak een paar honderd euro van een offerte af, die uiteraard te goede kwam aan onze leerlingen. Moet er onderhandeld worden; ik ben “je mannetje”. Zonder blikken of blozen geef ik tegengas, totdat er een compromis uitrolt, dat meestal in mijn voordeel is.
Maar o wee als ik niet op mijn werk ben, maar gewoon in familiaire kring. Dan komt er een schijnbaar ander persoon bovendrijven. De pittige tante is opeens in geen velden of wegen meer te bekennen. Onderhandelen op de zaterdagmarkt in Montpellier bijvoorbeeld? Of afdingen op een auto? Ik bak er helemaal niks meer van. Sterker nog; mevrouw kijkt met verschrikte puppy ogen manlief aan en hoopt dat hij de onderhandelingen voortzet. Met gewenst resultaat zult u begrijpen.
Hoe kan dat nu zo verschillend zijn vraag ik me af? Waarschijnlijk heb je in je werk toch een wat meer afstandelijke rol en schep je een verwachtingspatroon dat hoort bij je rol of functie. Bepaalde gedragingen komen dan sterker naar voren. Kenmerken die privé naar de achtergrond gaan. Gelukkig denk ik dan, want ondanks dat ik me prima in mijn zakelijke kant kan vinden, ben ik zeker blij dat de zachte kant ook bij me hoort. Of moet ik week zeggen?
