Wat is dat toch?

Maud Schenk-Hermans • apr. 30, 2023

Hoe een rol je gedrag kan bepalen

(Mijn Gazet week 22-2022)

Ik geef het toe. Ik ben een week dier. Of een watje, zoals mijn oudste zoon me liefkozend betitelt. Zo eentje die moet sniffen bij Spoorloos. Of die de tranen in de ogen heeft staan, als de Titanic voor de 100^e keer op de t.v. is gezonken. Eentje, die na eerst alles bijelkaar te hebben geschreeuwd, uiteindelijk zelf de harige 8-poter buitenzet omdat “elk leven immers telt.”

Mijn reeds eerder genoemde zoon begrijpt niet hoe het komt dat zijn moeder in haar werk een harde (eerlijke) tante kan zijn, maar thuis juist zo mak als een lammetje is die met regelmaat valt voor de grote blauwe ogen van de jongste spruit met alle gevolgen van dien.

“Ik snap het niet”, is wat zoonlief 1 regelmatig zegt als zoonlief 4 zojuist weer iets heeft weten te regelen. Hoe kan het toch, vraagt hij dan, dat jij zo anders thuis bent dan op je werk? Een fascinerende vraag om bij stil te staan.

Het zal vast met mijn rol te maken hebben. Als leidinggevende wordt van mij verwacht dat ik duidelijk ben. Dat ik naast ja, zeker ook nee kan verkopen. En heel eerlijk; dat kan ik uitstekend. Als ik van mening ben dat er goede argumenten zijn om iets te doen of juist te laten, dan zal ik dat vertellen. Onderhandelen? Kan ik als de beste. Wil je een goede deal, bijvoorbeeld met de bussen voor een schoolreisje? Vraag mij. Ik haalde vroeger met gemak een paar honderd euro van een offerte af, die uiteraard te goede kwam aan onze leerlingen. Moet er onderhandeld worden; ik ben “je mannetje”. Zonder blikken of blozen geef ik tegengas, totdat er een compromis uitrolt, dat meestal in mijn voordeel is.

Maar o wee als ik niet op mijn werk ben, maar gewoon in familiaire kring. Dan komt er een schijnbaar ander persoon bovendrijven. De pittige tante is opeens in geen velden of wegen meer te bekennen. Onderhandelen op de zaterdagmarkt in Montpellier bijvoorbeeld? Of afdingen op een auto? Ik bak er helemaal niks meer van. Sterker nog; mevrouw kijkt met verschrikte puppy ogen manlief aan en hoopt dat hij de onderhandelingen voortzet. Met gewenst resultaat zult u begrijpen.

Hoe kan dat nu zo verschillend zijn vraag ik me af? Waarschijnlijk heb je in je werk toch een wat meer afstandelijke rol en schep je een verwachtingspatroon dat hoort bij je rol of functie. Bepaalde gedragingen komen dan sterker naar voren. Kenmerken die privé naar de achtergrond gaan. Gelukkig denk ik dan, want ondanks dat ik me prima in mijn zakelijke kant kan vinden, ben ik zeker blij dat de zachte kant ook bij me hoort. Of moet ik week zeggen?

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

Beugelbekkie

door Maud Schenk-Hermans • 05 okt., 2023

Beugelbekkie (Mijn Gazet 05 oktober 2023)

De kunst van het toegeven

door Maud Schenk-Hermans • 10 sep., 2023

De kunst van het toegeven (column Mijn Gazet nr.76)

Van burger naar burgerraadslid

door Laila Wakrim • 07 sep., 2023

Van burger naar burgerraadslid

Mona aan de leiding!

door Maud Schenk-Hermans • 22 aug., 2023

Mona aan de leiding! (foto: gregorservais.nl)

Social media

door Maud Schenk-Hermans • 07 mei, 2023

Elk voordeel "heb" z'n nadeel (Mijn Gazet week 18-2023)

De Snoek

door Maud Schenk-Hermans • 24 apr., 2023

Mijn man heeft een nieuwe liefde. En waar menigeen gaat voor jong en fris, gaat manlief voor een Grande Dame uit 1966 die aan rondingen geen gebrek heeft. Deze “godin” heeft, naast het hart te hebben veroverd van mijn echtgenoot, een pontificale plek gekregen op onze binnenplaats. Mocht ik haar niet tegen willen komen, dan heb ik pech. Ze valt niet te missen wanneer je bij ons de achterdeur uitloopt richting binnenplaats. Ze neemt behoorlijk wat plek in en dat mag men weten ook. Voor u nu denkt dat ik mijn spullen mag gaan inpakken en op zoek ga naar een andere woonplek, dan kan ik u geruststellen. Van dergelijke taferelen is zeker geen sprake in huize Schenk. De dame in kwestie is namelijk een beige Citroen ID/DS 19B, ook wel Snoek of Strijkijzer genaamd. Elke vrije minuut van zijn tijd, spendeert echtgenoot aan deze klassieke auto. Ik heb de motorkap al menig keren omhoog zien gaan en de motorinhoud is ook mij inmiddels bekend. Wat ook mijn verbazing schetst; haast iedere man van boven de 40 is in de ban van deze auto. Patiënten die naar ons laboratorium komen, maken bijna altijd wel een liefkozende opmerking over de blikken godin. Zelfs onze burgemeester steekt niet onder stoelen of banken dat mijn man een geluksvogel is met deze wagen. Zo stuurde onze burgervader mij afgelopen week een bericht. Naast ons fijne Pasen te wensen, kwam de Snoek natuurlijk ook nog even langs in zijn berichtgeving. Afgelopen zondag was het eindelijk zover. We mochten voor het eerst een stukje met “haar” gaan rijden. Het zonnetje scheen, de temperatuur was boven de 15 graden (“want anders gaan we niet rijden”) en dus werd de auto geprepareerd voor familiebezoek in Puth. Daar er nog eerst een scooter moest worden gestald bij opa en oma en zoonlief vanwege zijn stage niet beschikbaar was, reed ondergetekende op zoonliefs scheurijzer vooruit. Dat de oldtimer me niet eens kon bijhouden en pas arriveerde nadat ik lang en breed was gearriveerd, bevestigde voor mij op dat moment des te meer dat de “Grande dame” niet aan mij was besteed. Totdat ik bij de terugreis naar huis voor het eerst mijn opwachting maakte in “ dat oude blik met die niet noemenswaardige kleur.” Joost mag weten wat er gebeurde, maar mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. De nostalgie, de geweldige leren stoelen en het antieke interieur. Het deed iets met me. Ik zeg het maar eerlijk; ik ben om. De Snoek heeft inmiddels ook mij weten te betoveren. En ach, dan neemt ze toch een grote plek in op onze binnenplaats? Als we ons daar druk over moeten maken, toch?