Sterke vrouw

Laila Wakrim • aug. 01, 2022

Ik kom ze geregeld tegen...

Sterke vrouwen, dat zich niet zozeer uit in lichamelijke kracht als wel in vrouwen die zich niet laten breken. Waarom niet? Wellicht omdat ze al gebroken zijn?

Soms maakt dat juist kwetsbaar. Ik weet het niet, maar geen vrouw zo sterk zonder dat er een verhaal achter zit. De kracht zit hem in hoe zij met tegenslag omgaan. Hoe ze maar door lijken te gaan en stoer overkomen. Overkomen, precies in dat woord zit het hem. Een stoere oftewel sterke vrouw, wordt niet zomaar zo. Vaak is ze gevormd door het leven. Door tegenslag als ziekte, dood, pesten, mishandeling, armoede, of andere zaken. Daarnaast moeten vrouwen het vaak opnemen tegen mannen als het gaat om loonverschillen, sekse-discriminatie en bijvoorbeeld het omgaan met het moederschap. Fulltime werken, deeltijd werken, of niet werken en ‘thuisblijfmoeder’ worden. Welke keuze een vrouw ook maakt het lijkt nooit de goede keuze.

Ik gun het vrouwen dat ze de keuze maken die bij hen hoort en past en waar zij zich gelukkig bij voelen. En dat ze zich realiseren dat je nooit iedereen tevreden kunt houden.
Een vrouw die goed voor zichzelf zorgt is een vrouw die goed voor anderen kan zorgen. Eerst jezelf en dan de ander. Ditzelfde geldt uiteraard ook voor mannen, maar toch is dat anders.

Zo lees ik de laatste tijd hoe bijvoorbeeld gereageerd wordt richting vrouwelijke politici. Ik schrik van sommige uitlatingen. Een vrouw die weet wat ze wil, wordt meteen als kenau uitgemaakt. Er lijkt een ideaalbeeld te bestaan. Het ideaalbeeld is echter een beeld waar we niet aan kunnen voldoen en die voor iedereen anders is. Laten we vanaf nu afspreken dat we ons niet in een hokje laten stoppen en laten we elkaar als vrouwen eens bemoedigend aanspreken. Laten we aardig zijn voor mensen van hetzelfde geslacht. Kijk wat er gebeurt als je iemand complimenteert. Achter iedere sterke vrouw zit namelijk een verhaal van een heel klein meisje. Dat kleine meisje heeft wat meegemaakt. Dat meisje zou je nooit als kenau uitmaken. Zie dat kleine meisje óók op dat moment.

Onze gemeente kent heel veel sterke en moedige vrouwen. Zo zijn er vrouwen die een pleegkind opvangen, de vrouw die naar de voedselbank moet doordat ze er alleen voor is komen te staan met haar kinderen. Maar ook de vrouw die een chronische ziekte kreeg, er een stiefgezin bij kreeg of de moeder die elke dag zorgen heeft voor haar zieke kind. En niet te vergeten de vrouw die overleeft in een gezin waarvan eenieder denkt dat het een leuk gezin is, maar waar zaken achter gesloten deuren gebeuren waar niemand weet van heeft. Deze vrouwen wonen in onze gemeente en misschien wel naast je. Vaak wimpelen ze een compliment af of een knuffel. ‘Doe normaal dan doe je al gek genoeg’ is dan het motto. Wees lief voor ze! Het zijn undercover heldinnen! Sterke vrouw ik hou van jou!

Laila Wakrim, burgerraadslid PIT

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

Beugelbekkie

door Maud Schenk-Hermans • 05 okt., 2023

Beugelbekkie (Mijn Gazet 05 oktober 2023)

De kunst van het toegeven

door Maud Schenk-Hermans • 10 sep., 2023

De kunst van het toegeven (column Mijn Gazet nr.76)

Van burger naar burgerraadslid

door Laila Wakrim • 07 sep., 2023

Van burger naar burgerraadslid

Mona aan de leiding!

door Maud Schenk-Hermans • 22 aug., 2023

Mona aan de leiding! (foto: gregorservais.nl)

Social media

door Maud Schenk-Hermans • 07 mei, 2023

Elk voordeel "heb" z'n nadeel (Mijn Gazet week 18-2023)

Wat is dat toch?

door Maud Schenk-Hermans • 30 apr., 2023

Hoe een rol je gedrag kan bepalen (Mijn Gazet week 22-2022)

De Snoek

door Maud Schenk-Hermans • 24 apr., 2023

Mijn man heeft een nieuwe liefde. En waar menigeen gaat voor jong en fris, gaat manlief voor een Grande Dame uit 1966 die aan rondingen geen gebrek heeft. Deze “godin” heeft, naast het hart te hebben veroverd van mijn echtgenoot, een pontificale plek gekregen op onze binnenplaats. Mocht ik haar niet tegen willen komen, dan heb ik pech. Ze valt niet te missen wanneer je bij ons de achterdeur uitloopt richting binnenplaats. Ze neemt behoorlijk wat plek in en dat mag men weten ook. Voor u nu denkt dat ik mijn spullen mag gaan inpakken en op zoek ga naar een andere woonplek, dan kan ik u geruststellen. Van dergelijke taferelen is zeker geen sprake in huize Schenk. De dame in kwestie is namelijk een beige Citroen ID/DS 19B, ook wel Snoek of Strijkijzer genaamd. Elke vrije minuut van zijn tijd, spendeert echtgenoot aan deze klassieke auto. Ik heb de motorkap al menig keren omhoog zien gaan en de motorinhoud is ook mij inmiddels bekend. Wat ook mijn verbazing schetst; haast iedere man van boven de 40 is in de ban van deze auto. Patiënten die naar ons laboratorium komen, maken bijna altijd wel een liefkozende opmerking over de blikken godin. Zelfs onze burgemeester steekt niet onder stoelen of banken dat mijn man een geluksvogel is met deze wagen. Zo stuurde onze burgervader mij afgelopen week een bericht. Naast ons fijne Pasen te wensen, kwam de Snoek natuurlijk ook nog even langs in zijn berichtgeving. Afgelopen zondag was het eindelijk zover. We mochten voor het eerst een stukje met “haar” gaan rijden. Het zonnetje scheen, de temperatuur was boven de 15 graden (“want anders gaan we niet rijden”) en dus werd de auto geprepareerd voor familiebezoek in Puth. Daar er nog eerst een scooter moest worden gestald bij opa en oma en zoonlief vanwege zijn stage niet beschikbaar was, reed ondergetekende op zoonliefs scheurijzer vooruit. Dat de oldtimer me niet eens kon bijhouden en pas arriveerde nadat ik lang en breed was gearriveerd, bevestigde voor mij op dat moment des te meer dat de “Grande dame” niet aan mij was besteed. Totdat ik bij de terugreis naar huis voor het eerst mijn opwachting maakte in “ dat oude blik met die niet noemenswaardige kleur.” Joost mag weten wat er gebeurde, maar mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. De nostalgie, de geweldige leren stoelen en het antieke interieur. Het deed iets met me. Ik zeg het maar eerlijk; ik ben om. De Snoek heeft inmiddels ook mij weten te betoveren. En ach, dan neemt ze toch een grote plek in op onze binnenplaats? Als we ons daar druk over moeten maken, toch?