Mona aan de leiding!

Maud Schenk-Hermans • aug. 22, 2023

Mona aan de leiding! (foto: gregorservais.nl)

Ik ben groot van fan van Mona. Nee, ik bedoel dan niet het toetje uit de supermarkt waarbij de keuze reuze is. Ik heb het over Mona Keijzer, de politica uit Volendam, die na jaren trouwe dienst onlangs besloot om haar politieke partij te verlaten.

Het is overigens niet haar exit die maakt dat ik haar bewonder. Ja, we delen dat we ooit samen deel uitmaakten van dezelfde partij en ook ik heb de beslissing gemaakt dat een andere manier van politiek bedrijven beter bij mij past. Nee, al had Mona bij partij X gezeten met waarden die ik totaal niet aanhang, dan nog zou ik hier de loftrompet over haar afsteken. Het is haar persoonlijkheid waar ik groot fan van ben. En dan vooral haar kwaliteit om je rug recht te houden in moeilijke tijden.

Nu heb ik altijd wel sympathie gehad voor vrouwen met een eigen mening. Jeanne D’arc, Marie-Antoinette en ook Josephine (vrouw van Napoleon) zijn voorbeelden van vrouwen die ik bewonder. Over deze vrouwen heb ik diverse boeken gelezen en elke keer ben ik verbaasd over het feit dat deze vrouwen veel meer diepgang hadden, dan dat in het algemeen bekend is. Ze hadden in hun tijd veel minder bewegingsruimte, maar wisten toch hun stempel te drukken met hun persoonlijkheid en karakter. In een tijd waar de man het voor het zeggen had, absoluut geen gemakkelijke opgave!

Ik herken me in deze vrouwen. Klakkeloos een mening overnemen zit niet in mijn DNA en dat wordt me niet altijd in dank afgenomen, ervaar ik met regelmaat. In het dagelijkse leven is het hebben van een eigen mening, zeker als vrouw, niet altijd in je voordeel. Niet iedereen kan het waarderen dat je als vrouw je mannetje staat en dat levert met regelmaat verschillende classificaties op die niet erg fraai en complimenteus zijn. Ik heb daar overigens dankbaar gebruikt van gemaakt toen ik een naam zocht voor mijn partij. Van mijn kant zult u dus geen klaagzang horen in deze.

Terug naar Mona Keijzer. Een vrouw die veel tegenwind heeft ervaren, maar zich daar nooit door uit het veld heeft laten slaan. Teamwork is belangrijk voor haar, maar wanneer beslissingen tegen haar kern van normen en waarden ingaan, dan spreekt ze zich uit. Waar de grote groep uit angst voor hun positie ervoor kiest te zwijgen, laat zij van zich horen. Wat de consequenties ook mogen zijn. Het heeft haar zelfs haar positie als staatssecretaris gekost. Een vrouw naar mijn hart, mocht dat nog niet duidelijk zijn.

Ik hoop van harte op haar terugkeer in de Nederlandse politiek. Er leiden veel wegen naar Rome, ook in de Nederlandse politiek. Mona will be back; let op mijn woorden.

Maud Schenk-Hermans 22 augustus 2023

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

Beugelbekkie

door Maud Schenk-Hermans • 05 okt., 2023

Beugelbekkie (Mijn Gazet 05 oktober 2023)

De kunst van het toegeven

door Maud Schenk-Hermans • 10 sep., 2023

De kunst van het toegeven (column Mijn Gazet nr.76)

Van burger naar burgerraadslid

door Laila Wakrim • 07 sep., 2023

Van burger naar burgerraadslid

Social media

door Maud Schenk-Hermans • 07 mei, 2023

Elk voordeel "heb" z'n nadeel (Mijn Gazet week 18-2023)

Wat is dat toch?

door Maud Schenk-Hermans • 30 apr., 2023

Hoe een rol je gedrag kan bepalen (Mijn Gazet week 22-2022)

De Snoek

door Maud Schenk-Hermans • 24 apr., 2023

Mijn man heeft een nieuwe liefde. En waar menigeen gaat voor jong en fris, gaat manlief voor een Grande Dame uit 1966 die aan rondingen geen gebrek heeft. Deze “godin” heeft, naast het hart te hebben veroverd van mijn echtgenoot, een pontificale plek gekregen op onze binnenplaats. Mocht ik haar niet tegen willen komen, dan heb ik pech. Ze valt niet te missen wanneer je bij ons de achterdeur uitloopt richting binnenplaats. Ze neemt behoorlijk wat plek in en dat mag men weten ook. Voor u nu denkt dat ik mijn spullen mag gaan inpakken en op zoek ga naar een andere woonplek, dan kan ik u geruststellen. Van dergelijke taferelen is zeker geen sprake in huize Schenk. De dame in kwestie is namelijk een beige Citroen ID/DS 19B, ook wel Snoek of Strijkijzer genaamd. Elke vrije minuut van zijn tijd, spendeert echtgenoot aan deze klassieke auto. Ik heb de motorkap al menig keren omhoog zien gaan en de motorinhoud is ook mij inmiddels bekend. Wat ook mijn verbazing schetst; haast iedere man van boven de 40 is in de ban van deze auto. Patiënten die naar ons laboratorium komen, maken bijna altijd wel een liefkozende opmerking over de blikken godin. Zelfs onze burgemeester steekt niet onder stoelen of banken dat mijn man een geluksvogel is met deze wagen. Zo stuurde onze burgervader mij afgelopen week een bericht. Naast ons fijne Pasen te wensen, kwam de Snoek natuurlijk ook nog even langs in zijn berichtgeving. Afgelopen zondag was het eindelijk zover. We mochten voor het eerst een stukje met “haar” gaan rijden. Het zonnetje scheen, de temperatuur was boven de 15 graden (“want anders gaan we niet rijden”) en dus werd de auto geprepareerd voor familiebezoek in Puth. Daar er nog eerst een scooter moest worden gestald bij opa en oma en zoonlief vanwege zijn stage niet beschikbaar was, reed ondergetekende op zoonliefs scheurijzer vooruit. Dat de oldtimer me niet eens kon bijhouden en pas arriveerde nadat ik lang en breed was gearriveerd, bevestigde voor mij op dat moment des te meer dat de “Grande dame” niet aan mij was besteed. Totdat ik bij de terugreis naar huis voor het eerst mijn opwachting maakte in “ dat oude blik met die niet noemenswaardige kleur.” Joost mag weten wat er gebeurde, maar mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. De nostalgie, de geweldige leren stoelen en het antieke interieur. Het deed iets met me. Ik zeg het maar eerlijk; ik ben om. De Snoek heeft inmiddels ook mij weten te betoveren. En ach, dan neemt ze toch een grote plek in op onze binnenplaats? Als we ons daar druk over moeten maken, toch?