Beugelbekkie

Maud Schenk-Hermans • okt. 05, 2023

Beugelbekkie (Mijn Gazet 05 oktober 2023)

Als je een gezin hebt met meerdere kinderen, dan is het bijna een vanzelfsprekendheid dat er op een moment een orthodontist om de hoek komt kijken. Waar een eeuw geleden een beugel voor de gewone mens ondenkbaar was, is het ijzerwerk om je tanden recht te zetten nu niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Zeker op middelbare scholen is het beugelgehalte behoorlijk. Wist u trouwens dat de voorloper van onze huidige beugel dateert uit 1728? De Parijse tandarts Fauchard bedacht hoe de stand van tanden veranderd kon worden met een strip, ook wel de bandelette genaamd. In een tijd waarin opnieuw aandacht voor esthetiek volop hoogtij vierde, kon een dergelijke uitvinding niet uitblijven.

Plaatjes, elastiekjes, stangetjes; noem het en wij zijn er inmiddels goed bekend mee. Net als de hoge kosten die een beugel met zich meebrengt overigens. Het mag wat kosten om je gebit te verfraaien. Waar er vroeger allerlei soorten en maten waren wat beugel betreft , lees “jaren 90,”, heb ik nu het idee dat het vooral “het vaste hekwerk” betreft zoals wij dat thuis noemen. Bij u zal het eerder bekend zijn als de plaatjesbeugel. Zelf had ik de pech om met een buitenboordbeugel te mogen rondlopen. Een groot roze blok dat je tanden omsloot en dat werd bevestigd aan een soort stoffen helm. Gelukkig hoefde ik dat ding niet 24 uur per dag te dragen en kwam het gevaarte pas in beeld bij het slapen gaan. Maar dat ik het ding verafschuwde, hoef ik vast niet uit te leggen.

Behalve de verschillende accessoires van een beugel, zijn we inmiddels zeker ook goed bekend met het puberale gedrag rondom de verzorging van dat ding. Dat dit geen goede combinatie is, hebben we inmiddels mogen ervaren. Waar de een alle opdrachten rondom de verzorging van de praktijk netjes opvolgde, verzaakte de ander deze juist ernstig. Met alle gevolgen van dien. Want degene die het betreft (dat hou ik uiteraard voor mezelf) lapte werkelijk elke regel aan zijn laars. Geen kauwgom? Meneer heeft alle soorten reeds met beugel uitgeprobeerd. Tanden poetsen? Ja, maar zeker niet met de frequentie die werd aangeraden. Elastiekjes dragen? Die zijn niet cool en dus bleven deze netjes in het zakje. Totdat het telefoontje kwam en gevraagd werd of ik de volgende keer mee kwam naar de afspraak. Waar de mededeling werd gedaan dat er ijzeren stangetjes werden geplaatst omdat zoonlief zich niet aan de regels hield. Er was geen progressie meer. En dus werd het hekwerk versterkt met twee stangetjes. Waar zoonlief niet blij mee was, maar ondergetekende zeker ook niet. Het puberbrein en een beugel; het is niet altijd de beste match hebben wij helaas ervaren.

< Ouder bericht

De kunst van het toegeven

door Maud Schenk-Hermans • 10 sep., 2023

De kunst van het toegeven (column Mijn Gazet nr.76)

Van burger naar burgerraadslid

door Laila Wakrim • 07 sep., 2023

Van burger naar burgerraadslid

Mona aan de leiding!

door Maud Schenk-Hermans • 22 aug., 2023

Mona aan de leiding! (foto: gregorservais.nl)

Social media

door Maud Schenk-Hermans • 07 mei, 2023

Elk voordeel "heb" z'n nadeel (Mijn Gazet week 18-2023)

Wat is dat toch?

door Maud Schenk-Hermans • 30 apr., 2023

Hoe een rol je gedrag kan bepalen (Mijn Gazet week 22-2022)

De Snoek

door Maud Schenk-Hermans • 24 apr., 2023

Mijn man heeft een nieuwe liefde. En waar menigeen gaat voor jong en fris, gaat manlief voor een Grande Dame uit 1966 die aan rondingen geen gebrek heeft. Deze “godin” heeft, naast het hart te hebben veroverd van mijn echtgenoot, een pontificale plek gekregen op onze binnenplaats. Mocht ik haar niet tegen willen komen, dan heb ik pech. Ze valt niet te missen wanneer je bij ons de achterdeur uitloopt richting binnenplaats. Ze neemt behoorlijk wat plek in en dat mag men weten ook. Voor u nu denkt dat ik mijn spullen mag gaan inpakken en op zoek ga naar een andere woonplek, dan kan ik u geruststellen. Van dergelijke taferelen is zeker geen sprake in huize Schenk. De dame in kwestie is namelijk een beige Citroen ID/DS 19B, ook wel Snoek of Strijkijzer genaamd. Elke vrije minuut van zijn tijd, spendeert echtgenoot aan deze klassieke auto. Ik heb de motorkap al menig keren omhoog zien gaan en de motorinhoud is ook mij inmiddels bekend. Wat ook mijn verbazing schetst; haast iedere man van boven de 40 is in de ban van deze auto. Patiënten die naar ons laboratorium komen, maken bijna altijd wel een liefkozende opmerking over de blikken godin. Zelfs onze burgemeester steekt niet onder stoelen of banken dat mijn man een geluksvogel is met deze wagen. Zo stuurde onze burgervader mij afgelopen week een bericht. Naast ons fijne Pasen te wensen, kwam de Snoek natuurlijk ook nog even langs in zijn berichtgeving. Afgelopen zondag was het eindelijk zover. We mochten voor het eerst een stukje met “haar” gaan rijden. Het zonnetje scheen, de temperatuur was boven de 15 graden (“want anders gaan we niet rijden”) en dus werd de auto geprepareerd voor familiebezoek in Puth. Daar er nog eerst een scooter moest worden gestald bij opa en oma en zoonlief vanwege zijn stage niet beschikbaar was, reed ondergetekende op zoonliefs scheurijzer vooruit. Dat de oldtimer me niet eens kon bijhouden en pas arriveerde nadat ik lang en breed was gearriveerd, bevestigde voor mij op dat moment des te meer dat de “Grande dame” niet aan mij was besteed. Totdat ik bij de terugreis naar huis voor het eerst mijn opwachting maakte in “ dat oude blik met die niet noemenswaardige kleur.” Joost mag weten wat er gebeurde, maar mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. De nostalgie, de geweldige leren stoelen en het antieke interieur. Het deed iets met me. Ik zeg het maar eerlijk; ik ben om. De Snoek heeft inmiddels ook mij weten te betoveren. En ach, dan neemt ze toch een grote plek in op onze binnenplaats? Als we ons daar druk over moeten maken, toch?